Η Αφύπνιση

Νοιώθω μια ευχάριστη έκπληξη μετά από πάρα πολύ καιρό και θέλω να το μοιραστώ! 

Γιατί όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, όλα αυτά τα χρόνια που ασχολήθηκα με την πολιτική, όχι ως πελάτης αλλά ως πολίτης, όλα αυτά τα χρόνια που αναρωτήθηκα για το ποιος, το τι, το που και το πώς αλλά και το γιατί της δημόσιά μας ζωής, που πήρα θέση δράσης με την Δράση, που στήριξα κάθε προσπάθεια συνεννόησης και διαμόρφωσης του φιλοευρωπαϊκού τόξου της λογικής, όλα αυτά τα χρόνια που συναντήθηκα στα social media αλλά και στο Σύνταγμα (!!) με δεκάδες, εκατοντάδες άλλους πάντα όμως με αυτή την μισοάδεια αίσθηση ότι ο λαϊκισμός μας ξεπερνά και πως η λογική αποτελεί μειοψηφία, όλα αυτά τα χρόνια πείστηκα ότι το ποτήρι είναι τελικά μισοάδειο και η ελπίδα δεν είναι πια εδώ. Έτσι, το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας της 10ης Ιανουαρίου για την ανάδειξη του νέου προέδρου στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με βρήκε απροετοίμαστο. Μεσοπέλαγα, ενώ έκλαιγα (να παραφράσω και το τραγούδι) με πέτυχε η Ελπίδα! Και ήταν έκπληξη, μεγάλη!

Γιατί οι άνθρωποι που στήθηκαν στις ουρές (τρεις φορές κατά τους τελευταίους μήνες) και που ήταν κατά μέσο όρο αρκετά μεγαλύτεροι από εμένα που έχω τα χρόνια του Κυριάκου, επέλεξαν τελικά τον καλύτερο, προτίμησαν συλλογικά την σοβαρότερη επιλογή. Οι άνθρωποι αυτοί που τους αποκαλούν συντηρητικούς (και ίσως να είναι) επέλεξαν να έρθουν σε ρήξη με το παρελθόν τους. Επέλεξαν να έρθουν σε ρήξη με την «ιδιοκτησία του κόμματος» και να κάνουν την δική τους επιλογή, την πιο δύσκολη και αυτή που για πρώτη φορά δεν τους χάιδευε τα αυτιά. Μια επιλογή ρήξης με τον λαϊκισμό και το καφενείο της πολιτικής. Μια επιλογή ρήξης με τον πολιτικαντισμό της μεταπολίτευσης, των κομματικών μηχανισμών και των οργανωμένων νεολαιών. Την πρώτη καθαρά ευρωπαϊκού προφίλ επιλογή αρχηγού στην Νέα Δημοκρατία. Μια κεντροδεξιά φιλελεύθερη επιλογή, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την αποκήρυξη του φιλελευθερισμού από τον Κώστα Καραμανλή και την καταστροφική(1) επικράτηση του Αντώνη Σαμαρά στις εσωκομματικές εκλογές του 2009! 

Η έκπληξή μου ήταν διπλή γιατί είχα χάσει την πίστη μου στις δημοκρατικές εσωκομματικές διαδικασίες και την συμμετοχή. Γιατί πίστευα ότι το εκλεκτορικό σώμα της Νέας Δημοκρατίας θα επιλέξει να αναπαράγει το ίδιο περιβάλλον που σε μεγάλο βαθμό ανέχτηκε, αν όχι και βοήθησε να εγκατασταθεί με τις επιλογές του στο παρελθόν. Αλλά όχι μόνο δεν το έκανε αλλά επέλεξε την ανατροπή του. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη έκπληξη. Η ανατροπή.

Η δεύτερη έκπληξη είναι ότι η εκλογή αυτή είναι αποτέλεσμα πολλής και σοβαρής προσπάθειας και δουλειάς του Κυριάκου και του επιτελείου του που με συγκεκριμένο πρόγραμμα και θέσεις πέτυχαν τον στόχο τους. Και ναι! Η σοβαρότητα, η δουλειά και η αποτελεσματικότητα ανταμείβονται! Αυτό και αν ήταν έκπληξη.

Από την αρχή της διαδικασίας στήριξα τον Κυριάκο και ομολογώ ότι μετά τα τραγελαφικά γεγονότα της ακυρωμένης διαδικασίας του Νοεμβρίου δεν πίστευα ότι υπάρχει ελπίδα. Αναθάρρησα λίγο τον Δεκέμβριο αλλά ομολογώ ότι ακόμα και χθες (την Κυριακή 10 Ιανουαρίου) έβλεπα το ποτήρι μισοάδειο.

Σήμερα νοιώθω καλά. Το ποτήρια είναι μισογεμάτο!

ΥΓ. Υπήρξε μια αφύπνιση στην Δύναμη! Το νιώσατε και εσείς;

(1) Παρά το γεγονός ότι ως πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε γενικά μια θετική παρουσία ως προς τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης, ο τρόπος με τον οποίο διεκδίκησε την εξουσία, ο λαϊκισμός που εξέθρεψε και η αυταρχικότητα που επέδειξε κατά την διάρκεια της θητείας του ως αρχηγός της ΝΔ (Το φαινόμενο Σαμαρά) καθώς και η απορρύθμιση κάθε εσωκομματικής και δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος αλλά και της κυβέρνησης δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό αυτό.