Στο άρθρο Τράπεζες: Αυξήσεις κεφαλαίου με όρους αγοράς στο kathimerini.gr, διαβάζω:
< Το ζήτημα ταμπού ήταν αν το ΤΧΣ «χάσει» μέρος των 5,8 δισ. ευρώ που τοποθέτησε στη Eurobank στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης. Στην πραγματικότητα το ΤΧΣ ήδη έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων, καθώς όταν συμμετείχε στην αύξηση της Eurobank κάλυψε και ζημία ύψους 5,78 δισ. ευρώ που προκάλεσε το «κούρεμα» των ομολόγων. Η ζημία αυτή είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο να «εξαερωθούν» στη στιγμή όλα τα κεφάλαια της τράπεζας ύψους 3,5 δισ. (Δεκέμβριος 2011) αλλά να υπάρξει και μια «τρύπα», ζημία ύψους 2,3 δισ. ευρώ. Έτσι, όταν το ΤΧΣ συμμετείχε στην ανακεφαλαιοποίηση της Eurobank δεν κατέβαλε μόνο κεφάλαια αλλά κάλυψε και την αρνητική καθαρή θέση. Αλλωστε γι’ αυτό ακριβώς στην ανακεφαλαιοποίηση της Eurobank δεν συμμετείχαν ιδιώτες. >
Όχι ακριβώς!
Στην περίπτωση της Eurobank, επειδή δεν ολοκληρώθηκε η συγχώνευση με την Εθνική, προέκυψε το εξής οξύμωρο. Ο νέος (τότε) βασικός της μέτοχος, δηλαδή η Εθνική με το 85% των μετοχών (και όχι ο Λάτσης ο οποίος ήταν πλέον μέτοχος της Εθνικής όπως και αρκετοί παλαιοί μέτοχοι της Eurobank που αποδέχτηκαν την δημόσια προσφορά της Εθνικής Δεκέμβριος του 2012), αδυνατούσε (δεν της επετράπη) να καλύψει την αναλογία του 10% της ανακεφαλαιοποίησης. Έτσι, λόγω πίεσης χρόνου (περίπου ένας μήνας) αποφασίστηκε ότι ήταν δύσκολο να βρεθεί νέος μέτοχος (πχ όπως καλή ώρα σήμερα η Fairfax). Επίσης, δεν ήταν ξεκάθαρο το πλαίσιο και η διαδικασία -άλλη μια ελληνική τρικλοποδιά λόγω υπερρύθμισης. Η διαδικασία απαιτούσε το 10% να καλυφθεί από ιδιώτες αλλά στην αύξηση έπρεπε να συμμετέχουν οι παλαιοί μέτοχοι, όπερ και δεν εγένετο!
Εξάλλου, η «αρνητική καθαρή θέση» ήταν η κατάσταση (περισσότερο ή λιγότερο) στις περισσότερες τράπεζες. Όλες λιγότερο ή περισσότερο είχαν κάποια αρνητική θέση μετά το PSI και υπό ορισμένες προϋποθέσεις των «stress tests». Η συμμετοχή του ΤΧΣ (HFSF) ή επί το ελληνικότερον «the taxpayers money» δεν έγινε για κερδοσκοπία αλλά για την σταθεροποίηση του συστήματος, την κάλυψη των ζημιών του PSI αλλά και των επιπτώσεων της παρατεταμένης ύφεσης κατά την περίοδο της «ελεγχόμενης» προσαρμογής και εσωτερικής υποτίμησης.
Η άλλη επιλογή θα ήταν το bail-in «αλα» Κύπρου-Λαϊκή. Σε αυτή την περίπτωση, του Κυπριακού τραπεζικού συστήματος δηλαδή, μπορείς να ισχυριστείς ότι η υπαιτιότητα της κατάρρευσης των τραπεζών ήταν η δυσανάλογη έκθεσή τους (μία απόφαση ενεργής διαχείρισης του ενεργητικού) σε ελληνικό ρίσκο. Δυσανάλογη σε σχέση με το μέγεθος της κυπριακής οικονομίας. (Παρόμοια περίπτωση με Ιρλανδία και Ισπανία μόνο που στην πρώτη δεν προϋπήρχε σημαντικό δημόσιο χρέος και ελλείμματα ενώ στην δεύτερη, το Ισπανικό ΤΧΣ δεν μπήκε κάτω από το δημόσιο χρέος).
Στην ελλαδική περίπτωση, το υφεσιακό σοκ δεν το προκάλεσαν οι τράπεζες. Η έλλειψη επαρκούς κεφαλαιοποίησης για την ασφαλή λειτουργία τους, η φυγή των καταθέσεων λόγω των «φορολογικών» αλλά και της δραχμο-τρομολαγνείας, η αύξηση της εξάρτησής τους από την ΕΚΤ (λόγω και της φυγής καταθέσεων αλλά κυρίως λόγω της κατάρρευσης της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας) δεν είναι αποτέλεσμα κερδοσκοπίας (ή ενεργητικής διαχείρισης ενεργητικού) των διοικήσεων ή και των μετόχων. Οι δεύτεροι έχασαν την περιουσία τους.
Όμως, οι μέτοχοι των τραπεζών (Εθνικής, Πειραιώς και Alpha) κλήθηκαν και έβαλαν νέα λεφτά (το 10%), όπως το ΤΧΣ, και απέκτησαν το δικαίωμα να επανακτήσουν τον μετοχικό έλεγχο αγοράζοντας σταδιακά τις μετοχές του ΤΧΣ στην τιμή κτήσης συν τόκους και κρατώντας την διοίκηση ιδιωτική. (Εδώ να βάλουμε όσους αστερίσκους θέλετε. Όχι για το «ιδιωτική» αλλά για το εάν έπρεπε να είναι και η ίδια. Αλλά αυτό είναι βασικά θέμα των μετόχων. Μέτοχος βέβαια είναι και το ΤΧΣ).
Στην περίπτωση της Eurobank είδαμε ότι αυτό δεν ήταν δυνατό λόγω της αδυναμίας της Εθνικής. Έτσι προτιμήθηκε η 100% συμμετοχή του ΤΧΣ. Βέβαια, αυτοί που πολιτικά επέμεναν σε 100% ανακεφαλαιοποίηση από το Δημόσιο (χρήματα των φορολογούμενων-δανειστών), αποδέχτηκαν και την ντε-φάκτο ζημιά του δημοσίου. (Σημείωση: Δεν είναι ακριβώς πραγματική ζημιά γιατί για κάθε ευρώ δημόσιου χρέους που κουρεύτηκε από το χαρτοφυλάκιο των τραπεζών (όφελος), περίπου τα ίδια δόθηκαν στην ανακεφαλαιοποίησή τους (ζημιά λόγω αρνητικής θέσης αλλά με αναβαλλόμενη ισχύ). Έτσι, ενώ στην 10-90 συμμετοχή, το Δημόσιο ελπίζει να πάρει πίσω τα χρήματά του από την εξάσκηση των warrants (συν τόκους), στην 100% μόνο εφόσον βελτιωθεί η εσωτερική αξία της μετοχής. Το ίδιο όμως τελικά ισχύει και για τα warrants.
Τώρα, έχει ζημιά το Δημόσιο (ΤΧΣ) από την διαδικασία της νέας ανακεφαλαιοποίησης, σε όποια τιμή; Όχι, γιατί πολύ απλά, το 100% του 0 = 0! Ενώ το 35% του 100 είναι 35. Και εφόσον θυμάμαι, το 35 είναι μεγαλύτερο του 0 (35>0).
< Το ζήτημα ταμπού ήταν αν το ΤΧΣ «χάσει» μέρος των 5,8 δισ. ευρώ που τοποθέτησε στη Eurobank στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης. Στην πραγματικότητα το ΤΧΣ ήδη έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων, καθώς όταν συμμετείχε στην αύξηση της Eurobank κάλυψε και ζημία ύψους 5,78 δισ. ευρώ που προκάλεσε το «κούρεμα» των ομολόγων. Η ζημία αυτή είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο να «εξαερωθούν» στη στιγμή όλα τα κεφάλαια της τράπεζας ύψους 3,5 δισ. (Δεκέμβριος 2011) αλλά να υπάρξει και μια «τρύπα», ζημία ύψους 2,3 δισ. ευρώ. Έτσι, όταν το ΤΧΣ συμμετείχε στην ανακεφαλαιοποίηση της Eurobank δεν κατέβαλε μόνο κεφάλαια αλλά κάλυψε και την αρνητική καθαρή θέση. Αλλωστε γι’ αυτό ακριβώς στην ανακεφαλαιοποίηση της Eurobank δεν συμμετείχαν ιδιώτες. >
Όχι ακριβώς!
Στην περίπτωση της Eurobank, επειδή δεν ολοκληρώθηκε η συγχώνευση με την Εθνική, προέκυψε το εξής οξύμωρο. Ο νέος (τότε) βασικός της μέτοχος, δηλαδή η Εθνική με το 85% των μετοχών (και όχι ο Λάτσης ο οποίος ήταν πλέον μέτοχος της Εθνικής όπως και αρκετοί παλαιοί μέτοχοι της Eurobank που αποδέχτηκαν την δημόσια προσφορά της Εθνικής Δεκέμβριος του 2012), αδυνατούσε (δεν της επετράπη) να καλύψει την αναλογία του 10% της ανακεφαλαιοποίησης. Έτσι, λόγω πίεσης χρόνου (περίπου ένας μήνας) αποφασίστηκε ότι ήταν δύσκολο να βρεθεί νέος μέτοχος (πχ όπως καλή ώρα σήμερα η Fairfax). Επίσης, δεν ήταν ξεκάθαρο το πλαίσιο και η διαδικασία -άλλη μια ελληνική τρικλοποδιά λόγω υπερρύθμισης. Η διαδικασία απαιτούσε το 10% να καλυφθεί από ιδιώτες αλλά στην αύξηση έπρεπε να συμμετέχουν οι παλαιοί μέτοχοι, όπερ και δεν εγένετο!
Εξάλλου, η «αρνητική καθαρή θέση» ήταν η κατάσταση (περισσότερο ή λιγότερο) στις περισσότερες τράπεζες. Όλες λιγότερο ή περισσότερο είχαν κάποια αρνητική θέση μετά το PSI και υπό ορισμένες προϋποθέσεις των «stress tests». Η συμμετοχή του ΤΧΣ (HFSF) ή επί το ελληνικότερον «the taxpayers money» δεν έγινε για κερδοσκοπία αλλά για την σταθεροποίηση του συστήματος, την κάλυψη των ζημιών του PSI αλλά και των επιπτώσεων της παρατεταμένης ύφεσης κατά την περίοδο της «ελεγχόμενης» προσαρμογής και εσωτερικής υποτίμησης.
Στην ελλαδική περίπτωση, το υφεσιακό σοκ δεν το προκάλεσαν οι τράπεζες. Η έλλειψη επαρκούς κεφαλαιοποίησης για την ασφαλή λειτουργία τους, η φυγή των καταθέσεων λόγω των «φορολογικών» αλλά και της δραχμο-τρομολαγνείας, η αύξηση της εξάρτησής τους από την ΕΚΤ (λόγω και της φυγής καταθέσεων αλλά κυρίως λόγω της κατάρρευσης της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας) δεν είναι αποτέλεσμα κερδοσκοπίας (ή ενεργητικής διαχείρισης ενεργητικού) των διοικήσεων ή και των μετόχων. Οι δεύτεροι έχασαν την περιουσία τους.
Όμως, οι μέτοχοι των τραπεζών (Εθνικής, Πειραιώς και Alpha) κλήθηκαν και έβαλαν νέα λεφτά (το 10%), όπως το ΤΧΣ, και απέκτησαν το δικαίωμα να επανακτήσουν τον μετοχικό έλεγχο αγοράζοντας σταδιακά τις μετοχές του ΤΧΣ στην τιμή κτήσης συν τόκους και κρατώντας την διοίκηση ιδιωτική. (Εδώ να βάλουμε όσους αστερίσκους θέλετε. Όχι για το «ιδιωτική» αλλά για το εάν έπρεπε να είναι και η ίδια. Αλλά αυτό είναι βασικά θέμα των μετόχων. Μέτοχος βέβαια είναι και το ΤΧΣ).
Στην περίπτωση της Eurobank είδαμε ότι αυτό δεν ήταν δυνατό λόγω της αδυναμίας της Εθνικής. Έτσι προτιμήθηκε η 100% συμμετοχή του ΤΧΣ. Βέβαια, αυτοί που πολιτικά επέμεναν σε 100% ανακεφαλαιοποίηση από το Δημόσιο (χρήματα των φορολογούμενων-δανειστών), αποδέχτηκαν και την ντε-φάκτο ζημιά του δημοσίου. (Σημείωση: Δεν είναι ακριβώς πραγματική ζημιά γιατί για κάθε ευρώ δημόσιου χρέους που κουρεύτηκε από το χαρτοφυλάκιο των τραπεζών (όφελος), περίπου τα ίδια δόθηκαν στην ανακεφαλαιοποίησή τους (ζημιά λόγω αρνητικής θέσης αλλά με αναβαλλόμενη ισχύ). Έτσι, ενώ στην 10-90 συμμετοχή, το Δημόσιο ελπίζει να πάρει πίσω τα χρήματά του από την εξάσκηση των warrants (συν τόκους), στην 100% μόνο εφόσον βελτιωθεί η εσωτερική αξία της μετοχής. Το ίδιο όμως τελικά ισχύει και για τα warrants.
Τώρα, έχει ζημιά το Δημόσιο (ΤΧΣ) από την διαδικασία της νέας ανακεφαλαιοποίησης, σε όποια τιμή; Όχι, γιατί πολύ απλά, το 100% του 0 = 0! Ενώ το 35% του 100 είναι 35. Και εφόσον θυμάμαι, το 35 είναι μεγαλύτερο του 0 (35>0).
No comments:
Post a Comment
You can post your feedback or comment. Please remember to be polite and brief.